Kennisbank

Canan Marasligil verbaast zich over de toon waarop de discussie over de Nederlandse vertaling van Amanda Gormans ‘The Hill We Climb’ wordt gevoerd. Er spreekt in haar ogen een onverschilligheid uit die een diverser en dus representatiever literair (vertaal)veld in de weg staat. Dit stuk werd geschreven voor het internationale literatuurfestival Read My World en door Astrid Huisman vertaald voor de Kennisbank van het ELV.    

Waar het debat over Amanda Gormans vertalers werkelijk over gaat.

In december 2015 werden de Literaire Vertaaldagen in Amsterdam gehouden onder het motto ‘Verzinnen wat er staat’ en het jaar daarop werd het evenement gehouden met als thema ‘De vertaler als schrijver’. Beide slogans suggereerden een grotere creatieve inbreng van de vertaler in het vertaalproces en meer artisticiteit en zelfstandig kunstenaarschap dan de praktijk doorgaans rechtvaardigt. Het leek wel alsof de te vertalen tekst enkel werd gezien als een inspiratiebron voor gemankeerde schrijvers die om een plot verlegen zitten, een aangrijpingspunt om de persoonlijke schrijfdrift naar eigen stilistische inzichten te kunnen botvieren.

Ik sta hier voor de wetenschap. Om precies te zijn, voor de descriptieve vertaalwetenschap. Dit betekent dat ik vertalingen niet beoordeel of ze goed of slecht zijn, maar dat ik deze analyseer en probeer te achterhalen waardoor verschillen in vertalingen van dezelfde tekst zijn ontstaan.