Kennisbank

Onlangs schreef ik het woord 'onverschillig' op een snipper papier, een gebaar dat werd ingegeven door de wereld waar wij vandaag de dag in leven. Terwijl ik hier een bericht op social media en daar een opiniestuk in de krant zat te lezen, greep ik een van mijn vele kroontjespennen, die ik altijd voorzichtig vul met inkt uit glazen flesjes (schrijven behoeft zijn eigen tempo) en beschreef het rode papier. “Onverschillig”, las ik hardop toen ik het papiertje op een van mijn boekenplanken plaatste, die met de non-fictieboeken. Elke dag kijk ik naar de zwarte inkt op het rode papier en kook ik van woede in mijn hart, hoofd en ziel. Ik voel de verleiding me te mengen in de online kakofonie over wat me boos maakt. Maar ik besluit te wachten en tot bezinning te komen (schrijven behoeft zijn eigen tempo).

Waar het debat over Amanda Gormans vertalers werkelijk over gaat.

Ik sta hier voor de wetenschap. Om precies te zijn, voor de descriptieve vertaalwetenschap. Dit betekent dat ik vertalingen niet beoordeel of ze goed of slecht zijn, maar dat ik deze analyseer en probeer te achterhalen waardoor verschillen in vertalingen van dezelfde tekst zijn ontstaan.

Er zijn mensen die er helemaal niet van houden: samen vertalen. Ik zweer erbij. Dan heb ik het niet over de kamikazevertaling met een team vertalers die elkaar niet kennen, die door de uitgever bij elkaar zijn gezocht, elk een willekeurig stuk toegewezen krijgen en elkaars tekst pas zien nadat alles is geredigeerd door een eindredacteur die door de uitgever is aangesteld. De meerpersoonsvertaling omwille van de tijdwinst – meestal vooral non-fictie.