Kennisbank

Kenmerkend voor mijn enigszins hybride positie is het feit dat mijn activiteit als het ware beheerst wordt door twee tegenstrijdige, soms polair tegengestelde principes. Enerzijds verwacht men – lees collega’s en studenten – van mij als docent/ wetenschapper – dat ik over geldende regels schrijf of praat, anderzijds besef ik al te goed – als literair vertaler – dat bepaalde strategieën en keuzes niet te verantwoorden zijn vanuit een vertaalwetenschappelijk perspectief, maar eerder het resultaat zijn van intuïtie of onbewuste processen.

Wat is non-fictie? Non-fictie is feitelijk een non-begrip: een woord dat verwijst naar iets wat het niet is. Het is geen fictie, dat wil zeggen, geen op verzonnen feiten berustende literatuur. Elk geschrift dat niet aan de fantasie van de auteur is ontsproten, valt automatisch onder de noemer ‘non-fictie’. Het is dus een verzamelterm, een vergaarbak voor alle lectuur uit de categorie ‘overige’.

In het eerste hoofdstuk van dit boek is al ter sprake gekomen dat Nederland en Vlaanderen beschikken over een, vanuit buitenlands perspectief gezien, jaloersmakende vertaalinfrastructuur.[1] Er wordt veel vertaalde literatuur uitgebracht en uitgevers betalen in vergelijking met andere landen redelijke honoraria. Uniek is dat de vertaler ook nog eens subsidies kan aanvragen, als de literaire kwaliteit van de brontekst en de kwaliteit van de vertaler daartoe aanleiding geven.